Επιλέξαμε ένα μικρό μόνο δείγμα από τις πολλές και πολύ εντυπωσιακές ταινίες μικρού και μεσαίου μήκους που εμφανίστηκαν μετά το 2009 με θέμα την οικογένεια· σε αυτές φαίνονται συχνά ευκρινέστερα κοινωνικές προεκτάσεις και πειραματισμοί που ίσως δεν επισημαίνονται πια στις μεγάλου μήκους αντίστοιχές τους. Εδώ, λοιπόν, η οικογένεια επανέρχεται ως τόπος ανίας, εγκλεισμού, συναισθηματικού τέλματος αλλά και ως κάδρο για έναν κινηματογράφο της βιοπολιτικής (Washingtonia)· η οικογενειακή μνήμη επιστρέφει ως τραύμα και έκρηξη (Μαλό)· η οικογενειακή, συχνά υπόρρητη και καθημερινή, βία τύπου Οικονομίδη τρολάρεται γύρω από ένα κλασικό οικογενειακό τραπέζι (Προφιτερόλ)· το γυναικείο σώμα μπαίνει στο κέντρο της συζήτησης για «οικογενειακή ευτυχία», «κοινωνική προστασία», «μελλοντικότητα», αλλά αυτή τη φορά με τη φωνή (και το χιούμορ) της ίδιας της γυναίκας που βλέπει τα δικαιώματά της να καταπατώνται (37 μέρες). Τέλος, η οικογενειακή ετεροκανονικότητα αναδεικνύεται ως αφορμή ακραίας βίας και αποκλεισμού (στη συγκλονι- στική στην απλότητά της Μαμά, γύρισα), καταγγέλλεται με έμφυλο εξπρεσσιονισμό (στο βιντεοκλίπ για το τραγούδι Ένα αλλόκοτο παιδάκι – με αφορμή το θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου και στόχο όσους τον προκάλεσαν), και κατά κάποιον τρόπο υπερβαίνεται με την αφέλεια μιας παιδικής κουήρ ουτοπίας (Χρυσόψαρο).

- Δημήτρης Παπανικολάου