Έχουμε τη χαρά να παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα στην ευαίσθητη αλλά και αιχμηρή σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ Εύα Στεφανή, το οποίο αποτελείται από 15 ταινίες της. Η Εύα Στεφανή έχει, από την αρχή της σταδιοδρομίας της, αφιερωθεί στον κινηματογράφο της παρατήρησης, αλλά αργότερα εξελίσσεται και διαπρέπει και στην πιο ποιητική φόρμα του πειραματικού ντοκιμαντέρ. Στα ντοκιμαντέρ παρατήρησης, η Στεφανή διερευνά τα όρια της ορατότητας στρέφοντας την κάμερά της σε αυτούς που η κοινωνία έχει καταστήσει αόρατους, όπως τους φυλακισμένους (Γράμματα από το Άλμπατρoς), τρόφιμους ιδρυμάτων (Αλυσίδα), άστεγους και νυκτόβιους (Αθήναι, Συγκάτοικοι), άνεργους και άεργους (Τι ώρα είναι;, Το καφενείο) και τους ηλικιωμένους (Το κουτί, Οι λουόμενοι). Σε αυτά τα ντοκιμαντέρ, για πολλά από τα οποία έχει βραβευτεί, η Στεφανή ούτε πληροφορεί ούτε παρατηρεί αποστασιοποιημένα την πραγματικότητα. Σκοπός της είναι η αντιληπτική και συναισθηματική εμβύθιση του θεατή στην πραγματικότητα που παρατηρεί. Άλλωστε και για την ίδια αυτή η τέχνη του ντοκιμαντέρ αποτελεί ένα είδος αυτό-παρατήρησης. Επίσης, αγαπά να γράφει σε μικρή ποιητική πρόζα και αυτή η αγάπη της εκφράστηκε με τα ντοκιμαντέρ της για τον συγγραφέα Ε.Χ. Γονατά.

Η άλλη, διασταυρούμενη και όχι αντίθετη, πλευρά του έργου της Στεφανή είναι το πειραματικό ντοκιμαντέρ. Στην ταινία Ακρόπολις, το ετερόκλητο φιλμικό υλικό που περιμάζεψε από υπαίθριες αγορές και στο οποίο παρενέβη εικαστικά, έχει μονταριστεί με εικόνες της Ακρόπολης, συνθέτοντας ένα σαρκαστικό και κάπως μελαγχολικό πειραματικό ντοκιμαντέρ για την ελληνική εθνικιστική ιδεολογία. Το πρόσφατο πειραματικό της ντοκιμαντέρ Χειρόγραφο, με το οποίο συμμετείχε στην αθηναϊκή Documenta 14 και το οποίο απέσπασε το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας στο φεστιβάλ του Ομπερχάουζεν το 2018, είναι μια πυκνή ποιητική κατασκευή από κείμενα, εικόνες της πόλης και αρχειακό υλικό. Όπως έχει πει και η ίδια, σ’ αυτήν την ταινία, η οποία είναι ένα πορτρέτο της Αθήνας όσο και μια αυτοπροσωπογραφία, προσπαθεί να δει τόσο με τα μάτια ανοιχτά όσο και με τα μάτια κλειστά. Αυτά τα συνειδητά όνειρα συνδέουν τον κόσμο της Στεφανή σε μία γοητευτική περιπλάνηση από τη φιλοσοφία του Ηράκλειτου στην “ονειροναυτική”.