Στο τμήμα «Διεθνές διαγωνιστικό» επιλέξαμε 9 ταινίες μεγάλου μήκους από ανεξάρτητους δημιουργούς, σχεδόν από όλον τον κόσμο. Τα κριτήρια για την επιλογή μας ήταν η αγάπη για τον κινηματογράφο και τη διαρκή επινόηση όπως εκφράζονται στη θέληση των δημιουργών να πειραματιστούν με την κινηματογραφική φόρμα και να διερευνήσουν τις πολιτικές της ορατότητας.

Στην ταινία Σπίρτα, ο Ρόνι Σεν σκιαγραφεί σε ατμοσφαιρικό κιαροσκούρο τους τοξικοεξαρτημένους της Καλκούτας, ενώ ο Μπράιαν Γουέλς, με το Μπιτς, αποτίει ένα φόρο τιμής στη βρετανική υποκουλτούρα του ρέιβ. Ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ παρατήρησης και στη μυθοπλασία, ο Χασσέν Φερχάνι με την Οδό Σαχάρα 143, αποτυπώνει το πορτρέτο της Μαλίκα, «φύλακα του κενού», και τους περαστικούς από το καφέ της στη μέση του πουθενά. Η Ρενέ Νάντερ Μεσσόρα και ο Ζοάου Σαλαβίζα, στην ταινία Η βροχή τραγουδάει στο χωριό των νεκρών, από το πεδίο της
μύησης και της εθνογραφίας για τους ιθαγενείς Ινδιάνους της Βραζιλίας, συνδέονται με τη σκληρή πραγματικότητα των κοινωνικών αποκλεισμών.

Η Κλαούντια Ρέινικε με το Λοβ μι τέντερ αφηγείται με οξυδέρκεια την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας με ψυχο-κοινωνικές διαταραχές, ενώ η Ρομίνα Πάουλα, στο Ξανά και ξανά, με την κινηματογραφική εικόνα ως καθρέφτη, παίζει με το τι σημαίνει να μεγαλώνεις, να είσαι γυναίκα και μάνα. Ο Ράισουκε Χαμαγκούτσι παίζει επίσης το παιχνίδι με τους κινηματογραφικούς αντικατοπτρισμούς στη λυρική ιστορία αγάπης του Ασάκο Ι & ΙΙ. Η κινηματογραφοφιλία, ως μέσο αλλά και ως σκοπός, εκφράζεται και στο ντοκιμαντέρ Οι ήττες μας, στο οποίο ο Ζαν-Γκαμπριέλ Περιό χρησιμοποιεί τον πολιτικό κινηματογράφο της δεκαετίας του 1960 για να αφυπνίσει πολιτικά και κινηματογραφικά εμάς και τους σπουδαστές του, ενόψει των προκλήσεων που θέτει το παρόν μας. Τέλος, με το Φιλμ Φαρσί του Εχσάν Κοσμπάχτ θα έχουμε την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε την εικόνα μας για τον ιρανικό κινηματογράφο, αφού το ντοκιμαντέρ του προσφέρει μια κινηματογραφοφιλική εμπειρία στον προεπαναστατικό δημοφιλή ιρανικό κινηματογράφο.