Στο αφιέρωμά μας, για έναν από τους σημαντικότερους και δημιουργικότερους σκη-οθέτες του ιταλικού κινηματογράφου, αναδεικνύουμε την αντισυμβατική ματιά του, μέσα από 6 εμβληματικές ταινίες του. Η πορεία του ακολούθησε τις πολιτικές αναταραχές της χώρας του, ενώ το έργο του δεν σταμάτησε να αφουγκράζεται την πηγή του κακού, στα πρόσωπα του φασισμού, της πολιτικής βίας και της μαφίας. Νεαρός επαναστάτης, ο Μάρκο Μπελόκιο εγκατέλειψε τις σπουδές φιλοσοφίας και βρήκε τον δρόμο του σπουδάζοντας κινηματογράφο στη Ρώμη και στο Λονδίνο. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, η ταινία Γροθιές στην τσέπη (1965), σκανδάλισε την συντηρητική ιταλική κοινωνία αλλά και τον καθιέρωσε ως μορφή ανανέωσης του ιταλικού κινηματογράφου. Ενώ στην πρώτη του ταινία καυτηριάζει την αστική οικογένεια, έπειτα, στο Θριαμβικό εμβατήριο (1976), σατιρίζει τη στρατιωτική πειθαρχία, για να επανέλθει, με Τα μάτια, το στόμα (1982), στη γλυκόπικρη κριτική της οικογένειας και της θρησκείας. Μέσα από αυτές τις 3 ταινίες της πρώτης περιόδου, αλλά και μέσω των ταινιών της ύστερης περιόδου του Μπελόκιο, το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” μπορεί να λάβει μια εκ νέου ανάγνωση σήμερα.
Το νέο, πιο θεαματικό, πρόσωπο του κινηματογράφου του Μπελόκιο εξερευνάται μέσα από άλλες 3 ταινίες. Η ώρα των θρησκευτικών (2002) απεικονίζει, στο πλαίσιο διαταραγμένων οικογενειακών σχέσεων, το εμπόριο μεταξύ θρησκευτικής πίστης και αγιότητας. Με τη θρυλική ταινία Καλημέρα, νύχτα (2003), αποδίδει με τον τελείως προσωπικό και ποιητικό του τρόπο, το σημαντικό πολιτικό γεγονός της απαγωγής του Άλντο Μόρο. Tέλος, στην ταινία Ο σκηνοθέτης των γάμων (2006) που μοιάζει με παραμύθι, μεταξύ άλλων, καυτηριάζει την ίδια την ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία.
Στο έργο του δημιουργικότατου Μάρκο Μπελόκιο τέμνεται το δημόσιο με το ιδιωτικό, το πολιτικό και το υπαρξιακό, και το συλλογικό με το ατομικό. Ο κινηματογράφος του είναι πολιτικός, όχι μόνο επειδή καταγγέλλει, ενίοτε σατιρικά, το κατεστημένο, άλλα και επειδή καταπιάνεται με την περιπλοκότητα της ανθρώπινης επιθυμίας.