Η Ελλάδα ακολούθησε καθυστερημένα τις ιστορικές πρωτοπορίες, στην περίοδο του μεσοπολέμου ιδιαίτερα στη λογοτεχνία και τις εικαστικές τέχνες, αλλά καθόλου στον κινηματογράφο. Ο Ελύτης και ο Σεφέρης, βραβευθέντες με Νόμπελ, άφησαν μια κληρονομιά κοσμοπολιτισμού και πειραματισμού περισσότερο πάνω στη φορμαλιστική παρά στην πολιτική πλευρά. Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, στο ντοκιμαντέρ Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη, αναστοχάζεται την κληρονομιά της γενιάς του 1930, του Σεφέρη και των επιγόνων, όπως ο Τσαρούχης και ο Χατζηδάκις, και ενορχηστρώνει τη δική του ηγεμονική εκδοχή της ελληνικής νεωτερικότητας. Στην περίπτωση του Ελύτη, η Βουβούλα Σκούρα, στην ταινία Νερό στο τραπέζι, ανακαλεί τα αρχέτυπα της ποίησής του, σε μια λυρική αναζήτηση της μοντερνιστικής αισθητικής του.

Στον ελληνικό κινηματογράφο παρατηρούμε μια καθυστερημένη είσοδο της νεωτερικότητας, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, όταν νέοι σκηνοθέτες, όπως ο Νίκος Κούνδουρος, με τον Δράκο, και ο Μιχάλης Κακογιάννης, αποφάσισαν να ασχοληθούν με τον κι- νηματογράφο τέχνης και χρησιμοποίησαν το ρεμπέτικο ως κώδικα εξερεύνησης και ορατότητας υποτελών κοινωνικών ομάδων, όπως οι γυναίκες και το προλεταριάτο του Πειραιά.

Στη δεκαετία του 1970, ένας βετεράνος σκηνοθέτης ο Κώστας Σφήκας και δύο νέοι σκηνοθέτες, ο Θανάσης Ρεντζής και η Αντουανέττα Αγγελίδη υιοθέτησαν νέες οπτικές πρακτικές, για να εξερευνήσουν τα όρια της νεωτερικότητας και του πειραματισμού. Το Μοντέλο του Σφήκα αντιπροσωπεύει ένα τολμηρό εννοιολογικό πείραμα, επινοώντας μια οπτική αναπαράσταση των μηχανισμών της καπιταλιστικής απόσπασης της υπεραξίας και της αλλοτρίωσης του χρόνου. Στη Βιο-γραφία ο Ρεντζής διερευνά την αρχαιολογία του κινηματογράφου, με νέες φόρμες που χρησιμοποιούνται από τους σκηνοθέτες του διευρυμένου κινηματογράφου, για να παράγει ένα οπτικό ποίημα. Στον Τόπο, η Αγγελίδη, ξεπερνά τα πρώτα πειραματικά έργα της, για να παράγει μία επιβλητική κριτική για τις οπτικές απολαύσεις και τον φαλλολογοκεντρισμό. Δημιουργώντας ονειρικές ακολουθίες με μυθοποιητική δύναμη, συνδυάζει μια φεμινιστική κριτική με την ποιητική της γυναικότητας.

-Μαρία Κομνηνού